Çoğu etnolog ve dilbilimcinin kanısına göre, İliryalılar, yarımadanın güney kısmında yerleşik olan ve sınırları İtalya ve Trakya’ya kadar uzanan Helen öncesi Tyrrhenopelasgia halkının çekirdeğini oluşturmuşlardır. İliryalılar daha geniş bir anlamda aynı zamanda Pelasgialıdırlar. Dahası, Yunan yazarlarca “barbar” ve “Helen olmayan” olarak adlandırılan bu akraba ırklardan İliryalılar’ın, Gegler’in yani kuzeyli Arnavutlar’ın ataları, Epirotlar’ın ise Tosklar’ın yani güneyli Arnavutlar’ın ataları olduklarına inanılmaktadır. Bu genel kanı, Strabo’nun İliryalılar ve Epirotlar arasında sınır oluşturduğunu belirttiği Via Egnatia ya da Egitana’ya ilişkin ifadesinin pratikte bugün Gegler’i ve Tosklar’ı ayıran Shkumbini ırmağının akışına karşılık gelmesinden doğmuştur.
Aynı coğrafyacı, Epirotlar’ın aynı zamanda Pelasgialı olarak adlandırıldıklarını ifade etmiştir. Bugün bile anısı çağdaş Arnavutlarca Tanrı’ya verilen isim “Zot” olarak kalan Pelasgialı Zeus’a antik çağların en ünlü kahininin olduğu yer Dodona’da tapılmıştır. Herodot’a göre bu kutsal yerin civarına Pelasgia denilmekteydi.
Dahası, etnologların bu bulguları kendilerini gururla Balkan Yarımadası’nın asıl sakinlerinin torunları olarak gören yerlilerin bozulmamış olan gelenekleriyle desteklenmektedir. Onlar, bu sebeple, bu topraklar üzerindeki asıl hakkın kendilerinde olduğunu düşünmektedirler. Aynı zamanda bu geleneklerin gücüyledir ki Arnavutlar, diğer Balkan uluslarını fazlasıyla kendilerinin olanı sahiplenmiş yabancılar olarak görmektedir. Bu sebepledir ki Arnavutlar ve komşuları arasında yüzyıllar boyunca süregelen sınır savaşları olmuştur.