Genç bir delikanlı Arnavutluk’un dağlarında ava çıkmıştı. Üzerinden bir kartal uçtu ve bir kayanın üzerinde kondu. Kartal çok büyüktü ve pençesinde bir yılan vardı. Biraz sonra kartal yuvasının bulunduğu kayalıktan uçtu.
Kartal uçtuktan sonra genç delikanlı kayalığa tırmandı ve kartalın yavrusunu ölmüş olan yılanla oynarken buldu. Fakat yılan gerçekten ölmemişti.
Yılan aniden hareket etti, kafasını kaldırdı, zehirli dilini çıkardı ve yavruyu sokmak istedi. Tam o sırada delikanlı yayı çıkardı ve okla yılanı öldürdü. Daha sonra kartal yavrusunu alarak evine doğru yola çıktı. Aniden başının üstünde kartalın kanatlarının gürültüsünü duydu.
Kartal çocuğa, Yavrumu niye çaldın?, diye bağırdı.
Delikanlı, Yavru benim, çünkü ben onu senin öldürmediğin yılandan kurtardım diye cevapladı.
Yavrumu ver, bunun karşılığında ben sana gözlerimin keskin görüşünü ve kanatlarımın gücümü vereceğim. Sen yenilmez olacaksın ve benim adımla adlandırılacaksın.
Genç, kartala yavrusunu verdi. Kartal yavrusu büyüdüğünde, büyümüş olan delikanlının başının üstünde uçuyordu. O, yayı ile ormanda çok sayıda canavar öldürdü ve kılıcıyla ülkesinin düşmanlarını öldürdü. Tüm bu eylemlerde delikanlı öncülük yapıyordu.
Delikanlının bu eylemlerine şaşıran halk delikanlıyı kral olarak seçti. Halk onu, Kartalın Oğlu anlamına gelen Arnavut olarak çağırdı ve onun krallığı “Kartalların Ülkesi” anlamına gelen Shqiperi (Arnavutluk) adını aldı.
Çeviri:
Kamil BİTİŞ
Qendra Kulturore e Kosovës U.D. Drejtor
Kosova Kültür Merkezi Müdür V.
Arnavutça
Një djalosh kishte dalë për gjah ne malet e Shqipnisë. Nji shqipe fluturoi sipër tij, dhe u ndal në majë të nji shkrepi. Shqipja ishte jashtëzakonisht e madhe dhe mbante në çapojt nji gjarpën. Mbas pakë shqipja fluturoi prej shkrepit ku kishte çerdhen.
Djaloshi u ngjit atëherë në majë te shkrepit, dhe gjeti në çerdhe zogun e shqipes qe po luente me gjarpënin e mbytun. Por gjarpëni nuk ishte vërtetë i mbytun. Befas ai lëvizi, ngrejti kryet, nxori thimthin dhe bani me pickue zogun. N’atë ças djaloshi nxori harkun, dhe vrau me shigjetë gjarpënin. Mandej ai mori zogun e shqipes dhe u nis kah shpia e vet. Befas ai ndigjoi mbi krye zhurmën e krahëvet te shqipes.
“Pse ma grabite foshnjen?” thirri shqipja.
“Foshnja asht imja, sepse unë e shpëtova nga gjarpëni që ti nuk kishe mbyte” përgjegji djaloshi.
“Jepmë foshnjen time, dhe unë të jap si shpërblim mprehtësinë e syvet të mi dhe fuqinë e krahëvet të mi. Ti do të jeshë i pamposhtun dhe do të quhesh me emnin tim!”
I riu i dha shqipes zogun e vet. Kur u rrit zogu, ai i sillej mbi krye djaloshit, që tash ishte ba burr. Me harkun e vet ai mbyti shumë bishë të pyllit, dhe me shpatën e vet preu shumë anmiq të vendit. Ndër të gjitha këto vepra shqipja i printe dhe e drejtonte.
I çuditun nga këto punë, populli e zgjodhi mbret gjuetarin trim. Ai e quejti Shqiptar, që do me thanë “Bir i Shqipes”, dhe mbretnia e tij mori emnin Shqipni, që do me thanë “Vendi i Shqipevet.”